Met een dergelijk boek bouw je eigenlijk verder op een typische traditie van de amerikaanse hogescholen: de yearbook. Maar je boek moet zich niet beperken tot foto's van je shootings, maar moet aangeven dat je brede interesses hebt. Het is eigenlijk de vervanger van de traditionele fotoalbums van je ouders.
Zelfs al heb je niet de bedoeling van fotomodel te worden (veel jongeren poseren gewoon voor de fun), toch kan je een jaarboek nuttig gebruiken: om te showen op feestjes, bij vrienden en familie, op school,... Het is nog eens iets anders dan een profiel op facebook!
Er zijn bedrijven die voor een zeer schappelijke prijs je jaarboek kunnen drukken. Een of 10 exemplaren, het maakt niet veel uit, de prijs per stuk is dezelfde.
De afmetingen van een sedcard gaan van visitekaartje tot A5 en bevatten op de voorkant een gezichtsfoto met oogcontact (model kijkt in de lens = headshot) en de modelgegevens (maten, kleur ogen en haar, contactgegevens,...). De achterkant bevat één of meerdere foto's (geen reklame voor Presto print of het bedrijf die je kaartes gratis gedrukt heeft).
De pasfoto's worden doorgaans gemaakt met standaard kleren (wit t-shirt), profiel en face, met zo weinig mogelijk accessoires (bril, ketting, muts,...). Bepaalde bureaus plaatsen soms een copie van hun pola's op hun website of tegen een muur in hun kantoor. Er staat nooit een naam bij de foto zodat men het model niet direct kan contacteren.
Het buzzwoord is tegenwoordig “dynamisch portfolio”. Dit is een kaft met losse bladen waaarin je je sedcard opneemt, maar ook je beste foto's. Je neemt je portfolio mee naar de casting en schik de foto's naargelang de opdracht. Het is zinloos je portfolio te beginnen met foto's in stadskledij als je een shooting voor beachwear moet doen.