Ik heb nagenoeg alle Mister-verkiezingen van de laatste jaren gevolgd, en ieder verkiezing is wat anders. Vandaag was het persvoorstelling van Mister Belgian Style. |
-
Ik heb gemerkt dat de modellen de aanwezigheid van een fotograaf waarmee ze reeds gewerkt hebben appreciëren. Een goede fotoshoot doe je niet op een persvoorstelling, je aanwezigheid is gewoon een bekend gezicht tussen de menigte (overigens was daar bijna niemand van de pers aanwezig...). Modellen van Mister Belgian Style hebben meegedaan aan verschillende shoots van Belgium Model Academy en het weerzien is altijd een positieve noot. Mij op een persvoorstelling toelaten is altijd een risico voor de onderneming. Ik kleur niet binnen de lijntjes. Ik lijd aan keyboardhyperkinesie. Daar kan Mister Rolls Royce jaren later nog van meespreken. Relatief korte voorstelling van Mister Belgian Style. Je ziet direct dat het publiek vaak naar de commerciële televisie kijkt: ze zijn beter getraind dan de dogs van Pavlov. Van zodra er reklame komt moet iedereen dringend gaan pissen, en de overgebleven toeschouwers beginnen dan de voorstelling luid te becommentariëren. Jim tegengekomen, nog meer stressy dan gewoonlijk. Wel een pluspunt voor de fotografen: als je met een lege batterij zit, strijk die dan drie keer over zijn vel, en je batterij is weer goed voor 1200 foto's. Toen de modellen rustig zaten te ontstressen (en een cigaret zaten te roken) voor het hotel, komt Jim plots opduiken: “En morgen MOET het sponsorgeld op de rekening gestort zijn!!!”. Een echte sfeermaker, die Jim! Gelukkig heb ik de voorbereidingen van de persvoorstelling gefotografeerd, want op de echte persvoorstelling was het noppes. Wie de choreographie uitgevonden heeft, die zou men moeten overgieten met zwavelzuur, laten behandelen met knuppels en knipmessen door een bende voetbalhooligans, laten bepissen door een buslading beierse toeristen in lederhosen en uiteindelijk vierendelen door zware trekkers op de nabijgelegen parking van Imbev.En als er nog leven in zit, stuur dan de mensen van FOD Economie om de boekhouding van MBS te controleren. Jimmy the stressmachine had duidelijk gemeld dat de rode loper vrijgehouden moest worden voor de modellen. Mmmmm. Je zag meer fotografen van de ene kant van de zaal naar de andere kant hollen dan modellen. Een cacofonie in motion, een browniaanse beweging van fotografen, modellen en toeschouwers die eigenlijk niet goed wisten wat hen overkwam. Wie laat nou één model zichzelf presenteren links, de tweede rechts, de derde opnieuw links... Halverwege werd ik het kotsbeu. FUCK YOU! Red Bull, geef mij vleugels, dat ik hier wegkom! Nu even serieus: spijtig voor de modellen, want als er iets was dat in positieve zin opviel, dan was dat hun media-training. Allemaal wisten ze hoe ze de microfoon moesten vasthouden, hoe ze zich moesten voorstellen. De modellen overstegen als het ware de verkiezing. Gelukkig bleef het zinnetje “...en mijn hobbies zijn...” achterwege. Niemand is geïnteresserd in je hobbies. Vermeld je hobbies enkel als je d'er iets grappigs van kan maken: “ik neuk als de beste”, bijvoorbeeld. Stijtig dat die goede presentatie fataal teniet werd gedaan door dat heen en weer geloop. Ik kon het niet meer aanzien. Ik moest duizenden kilometer weg zijn.
Een wereldje op zichHet circus Ik heb weer een assortiment gezien. Ieder gehucht heeft wel één of andere Miss. De laatste jaren merken we een opkomst van Miss Plus, gesponsord door Unizo (“Mag het iets meer zijn?”). De brood- en banketsector doet daar niet aan mee, die hebben een eigen verkiezing: Miss Baksel. Personne qui ne commente les habits neufs de l'Empereur: het is een wereldje dat zichzelf in stand houdt, misters hebben misses nodig, organisatoren hebben fotografen nodig, fotografen hebben modellen nodig, en de modellen hebben een wedstrijd nodig om hun kunsten te kunnen tonen. Van fotografen die voor grote belgische modellenbureaus werken krijg ik meer dan eens de opmerking: “waarom doe je mee aan zulke voorstellingen?”. Enerzijds hebben ze wel gelijk: weinig modellen die aan Miss- of Misterverkiezingen deelnemen breken internationaal door. Dergelijke verkiezingen zijn een microcosmos, een wereldje op zich, met weinig contacten met de echte modellenbureaus. Dit is een eigen biotoop met partyfotografen die missitems en facebook-fotos afleveren. Maar laat die fuiffotografen eens met licht en schaduw spelen (chiaroscuro), en dan zijn ze de pedalen kwijt. Alles platstrijken met een slecht ingestelde flitser is het enige wat ze kunnen. Je laten trekken tussen Miss Lucking en Missfit, da's geen echte fotografie. Catwalk lopen en kleren verkopen in een mode défilé is nog iets anders dan zichzelf verkopen op een Mister-voorstelling. Ik zal maar één concreet element aanbrengen: de podiummaat. Een aantal modellen haalt de podiummaat niet. Ik weet het, het is discriminatie ten opzichte van kleinere mensen, maar in de echte wereld is er ook geen plaats voor kleine mannequins. Ik zie nog niet zo direct Marc Dochez van Dominique Models rondlopen op één of andere Mister verkiezing. Maar... Is dat echt de bedoeling? Zo'n verkiezing doe je voor de groepsfeer, de gezelligheid, de kick en adrenaline van de show, leren praten in een micro, leren catwalk lopen, samen uitgaan,... Ik ken een paar modellen die van de ene verkiezing naar de andere gaan, dus zo erg kan het niet zijn! Het echte modellenleven is nog iets anders dan van fuif naar party en van party naar evenement te strompelen. Voor echte modellen bestaat het woord fuiven niet. Als je je durft vertonen op een fotoshoot met wallen onder de ogen, dan mag je voor goed aftrappen met je klikken, je klakken en je potjes gel. De modewereld is big business, en die hebben geen fuifbeesten nodig.
PartyfotografenOp de Academie, voordat je met je fotografiecursus mag beginnen, leer je tekenen. Perspectief, vluchtlijnen, één verdwijnpunt, twee verdwijnpunten,… Alle foto's die op Missitems, ilovemisses en andere sites geplaatst worden lijden aan perspectiefvertekening (naast de flitsexplosie). Postzegels verzamelen is een leuke hobby, hoor, als je niets van fotografie kent... Mijn foto's worden één per één bewerkt. Fond-de-teint kennen de modellen van Mister Belgian Style niet. Glimmende neuzen, blinkende voorhoofden, puistjes en oneffenheden moeten allemaal weggewerkt worden. Van rode ogen heb ik gelukkig weinig last omdat ik altijd indirect flits. Ik heb nog de tijd gekend dat iedere foto (interpositief) manueel met een fijne borstel bijgewerkt werd. Een echte borstel, bedoel ik dan, geen fotoshop-alternatief! Fond-de-teint was toen een zegen voor de fotograaf.... Zo'n persvoorstelling benadrukt de kleine imperfecties. Storende elementen probeer ik weg te halen. Een foto neem ik in 1/90 van een seconde. Om die achteraf te bewerken heb duizenden keer meer tijd nodig. Ik ga u geen foto laten zien vòòr en na behandeling: kijk gewoon naar een paar foto's van bepaalde fotografen. Het enige wat die fotografen doen is hun naam in 't groot op de foto zetten, en dat is nu juist het enige dat ik niet doe! Ik bekijk de foto's van de amateurfotograaf, die mij zo trots als een aap zijn laatste misbaksels toont. Foto's met achter het hoofd van het model een stuk scherm met reklame voor het hotel, glimmende huid en afschuwelijke slagschaduw van de flitser (en dat wordt dan allemaal op smoelenboek gedumpt en krijgt lovende kritieken). Vervlakking van de massa. Massacultuur. Cultuur van de ongeletterden. Ongeletterden die geen boek over fotografie kunnen lezen. Lezen doen ze trouwens al lang niet meer, als ze maar naar VTM kunnen kijken. Vreemde, gele schijn op sommige foto's, vooral als hij zijn foto's op een welbepaalde plaats neemt. Ik voel mij als SOS Piet die een culinaire catastrofe moet proeven. Tja, niet moeilijk te achterhalen van waar dit schijnsel komt. Hij gebruikt een UV-filter. Een UV-filter binnenshuis! Die gele strepen, dat zijn flares van de spots! Als ik het hem vertel kijkt hij mij nietsbegrijpend aan alsof ik Klingons aan het spreken ben. Hij haalt wel de filter van zijn fototoestel, omdat ik het hem bevolen heb, maar achter mijn rug monteert ie de filter opnieuw. En wat hebben wij vandaag gheleerd? Niets, dus! Krijg jìj een mooie bruine teint van de UV straling in de perszaal van een hotel? Ik niet in ieder geval. Ik wil duizenden kilometers ver weg zijn. Beam me up, Scotty. There's no intelligent life down here. Ik wil zeker niet zeggen dat alle aanwezige fotografen prutsfotografen zijn, in tegendeel. Maar goede foto's worden niet op een persvoorstelling gemaakt. En neen, IRL ben ik heus niet zo erg als deze tekst zou laten uitschijnen. Alhoewel, met mij weet je nooit. Bij een fotoshoot in een flatgebouw liet ik mij eens ontvallen: “Spring door 't raam, en zorg dat je op je bakkes terechtkomt, dan heb je tenminste een expressief gezicht!”. Hopelijk dat het model nu geen zelfmoord pleegt... Ik zou het nooit zeggen tegen een beginnend model. Ik zeg het wel tegen iemand die denkt dat hij kan poseren omdat hij ooit te zien was als figurant op televisie en meent dat hij 30 minuten te laat mag komen op een plaats van samenkomst. Achter de glam en glitter is de modewereld een keiharde wereld. Nog harder dan de groezelige betonnen platen van een privé-parking achter een flatgebouw.
Om de persvoorstelling op een positieve noot te eindigen: Een aantal mankementen die de persvoorstelling zo'n "amateur-look" geven kunnen gemakkelijk vermeden worden. Een persvoorstelling moet tot in de puntjes verzorgd worden, en hier was dat duidelijk het geval niet. Men ziet direct dat Mister Belgian Style een “jonge” verkiezing is (om het zeer eufemistisch te zeggen).
“BOEKINGEN
Ik wil gerust wat werk op mij nemen en de website eens bijwerken, of de slides maken voor de volgende mister-verkiezing. Het updaten van hun website heb ik een maand geleden aangeboden (juist na de groepshooting), maar daar heb ik geen antwoord op gekregen. De fotoshoot die door de Model Academy aangeboden werd heeft ons trouwens meer gekost dan 357€... |